“Omdat het lichaam onthoudt wat de ogen niet kunnen zien.”
Deze sculptuur spreekt over spanning en overgave — een vorm die aan het menselijk lichaam doet denken, zonder het ooit volledig te definiëren. Uitgehouwen tot intimiteit, is het oppervlak gemaakt om evenzeer gevoeld als gezien te worden.
De vorm roept iets sensueels op, maar blijft abstract genoeg om elke toeschouwer zijn of haar eigen verhaal te laten ontdekken.
Zacht waar je kracht zou verwachten, en gebogen waar je scherpe lijnen vermoedt.
Een uitnodiging om via aanraking verbinding te maken — om de stille aanwezigheid te voelen van iets dat zowel krachtig als kwetsbaar is.
Een ode aan de stille taal van vorm.
Een selectie kiezen resulteert in het geheel verversen van de pagina.
